superlatiefvorm

De superlatiefvorm is de grammaticale vorm die de hoogste graad van een bijvoeglijk naamwoord of een bijwoord uitdrukt. Hiermee geef je aan dat iets in vergelijking met anderen de eigenschap in de sterkste mate bezit of vertoont. In het Nederlands wordt de superlatief vaak gebruikt met een bepaald lidwoord (de/het) of met een voornaamwoordelijk begrip zoals het meest.

Er zijn twee hoofdmanieren om de superlatief te vormen. Ten eerste ontstaat vaak een één-woord superlatief door het achtervoegsel -ste (of -este na klinkers) aan de stam van het adjectief te hechten: de grootste, de mooiste, het langste. Deze vorm wordt vooral gebruikt bij korte, één- of tweeklankige bijvoeglijke namen en gaat meestal samen met het bepaald lidwoord: de grootste auto, het mooiste schilderij.

Ten tweede gebruik je bij langere of twee- of meerklankige bijwoorden de combinatie meest + adjectief: het meest interessante boek, de meest voorkomende fout. Deze constructie wordt ook toegepast bij bijwoorden: hij werkt het meest nauwkeurig, zij loopt het meest snel.

Er zijn enkele onregelmatige vormen. Bijvoorbeeld goed → het beste; slecht → het slechtste. Bij woorden als veel en weinig gaat de voorkeur vaak uit naar het meest of minste: het meest aantal mensen, het minste geld. In pluralis kan de vorm zich verdiepen in ongelijke constructies zoals de meeste mensen, maar dit volgt het gebruik van meest voor het adjectief.

Gebruik van de superlatief gebeurt meestal met de- of het-woorden in singularis en komt voor in zinnen als “Dit is de grootstekamer” of “Het boek is het meest interessant.” De superlatief is een manier om aan te geven dat iets in absolute zin de hoogste eigenschap bezit in een bepaalde context.