slijmerigheid

Slijmerigheid is de eigenschap van een stof om slijmachtig en kleverig te zijn. In de Nederlandse taal verwijst de term vooral naar de aanwezigheid van slijm (mucus) in de ademwegen en slijmvliezen, maar kan ook slaan op kleverig residu in vloeistoffen of op oppervlakken. Medisch gezien beschrijft slijmerigheid de variatie in viscositeit en stroperigheid van slijm, dat wordt geproduceerd door slijmklieren en bekleedende weefsels.

Biologische context: Slijm dient ter bescherming en smering van slijmvliezen. Het vangt fijn stof, micro-organismen en andere deeltjes op en wordt door trilhaarcellen (cilia) richting keel verplaatst om uitgescheiden te worden. De hoeveelheid en consistentie van slijm worden beïnvloed door hydratie, ontsteking, infectie en allergische reactiviteit.

Oorzaken en verschijnselen: Verhoogde slijmerigheid treedt op bij verkoudheid, griep, sinusitis en andere bovenste luchtweginfecties, evenals bij allergische rhinitis en astma. Bij chronische aandoeningen zoals bronchitis, COPD of cystic fibrosis kan slijm dikker en moeilijker op te hoesten zijn. Irritatie door rook, droogte of bepaalde medicijnen kan ook slijmproductie stimuleren.

Diagnostiek en behandeling: De aanpak hangt af van de onderliggende oorzaak. Algemeen advies omvat voldoende vochtinname, bevochtiging van de lucht, neus- en keelspoelingen en het vermijden van irriterende stoffen. Slijmverdunners (mucolytica) of antihistaminica kunnen worden toegepast, afhankelijk van de klachten. Bij aanhoudende slijmerigheid of vermoedelijke onderliggende ziekte is medisch overleg aangewezen, mogelijk met verdere diagnostiek en gerichte behandeling.