schouderblessures

Schouderblessures zijn letsels aan het schoudergewricht en de omliggende structuren, zoals pezen, spieren en botten. Het schoudergewricht is zeer mobiel maar daardoor ook gevoelig voor overbelasting en letsel. Schouderklachten kunnen acuut ontstaan na een val of botsing, of geleidelijk ontstaan door overbelasting, degeneratie of verkeerde bewegingen. Sommige letsels vereisen onmiddellijke behandeling, anderen genezen met revalidatie.

Veel voorkomende aandoeningen zijn rotatorcuff-letsel (peesontsteking of scheuring van de pezen van de bovenarm), schouderinstabiliteit en schouderluxatie, labrumbeschadigingen zoals SLAP-lesies, het impingementsyndroom, biceps tendinopathie en degeneratieve aandoeningen van het gewricht of de acromioclaviculaire structuur. Risicogroepen zijn onder meer sporters met repetitieve schouderbewegingen, mensen met een hogere leeftijd en mensen met een voorgeschiedenis van schouderproblemen.

Diagnostiek gebeurt op basis van klachten, lichamelijk onderzoek en beeldvorming. Beeldvorming kan röntgenfoto’s, MRI of echografie omvatten om schade aan pezen, labrum, botten of slijmbeurs vast te stellen.

Behandeling varieert afhankelijk van de aandoening en ernst. Conservatieve opties zijn rust, ijs, pijnstillers of NSAID’s, fysiotherapie gericht op kracht en mobiliteit, en soms injecties met corticosteroïden. Bij aanhoudende of ernstige letsels kan chirurgie nodig zijn, bijvoorbeeld artroscopische peesreparatie of labrumreparatie.

Preventie richt zich op juiste warming-up, trainingsregimes, juiste techniek en geleidelijke terugkeer naar activiteit. De prognose is afhankelijk van de specifieke aandoening en de tijdigheid van behandeling; veel schouderblessures verbeteren met passende therapie, terwijl andere een langere revalidatie vereisen.