schijfweefstijl

Schijfweefstijl is een term uit de Nederlandse textielkunst die verwijst naar een weeftechniek waarbij ronde schijfvormige motieven in het oppervlak van het weefsel worden geïntegreerd. De naam wijst rechtstreeks op de gedrongen, circulaire vormen die kenmerkend zijn voor deze stijl.

Techniek en constructie: bij schijfweefstijl wordt vaak gewerkt met een basisweefpatroon (zoals keper of tijk) in combinatie met aanvullende weefpassages die op korte afstand rondingen creëren. Door het gebruik van verschillende kleur- en draaddiktes ontstaan zichtbare concentrische ringen of volwaardige schijven op het oppervlak. Het proces vergt zorgvuldige spanning en precisie in draaddracht, zodat de ronde motieven duidelijk blijven terwijl de rest van het weefsel stabiel blijft. Variaties bestaan uit het afwisselen van schijven met vlakke velden of het combineren van kleine en grote schijven voor een ritmisch patroon.

Materialen en toepassingen: schijfweefstijl kan worden uitgevoerd met natuurlijke vezels zoals katoen, wol en linnen, maar ook met synthetische draden of met metallic garen voor extra glans. De motieven komen veel voor in wandtapijten en kunstzinnige kleding- of accessoirestoffen, zoals sjaals en kussenshoezen. De stijl leent zich voor grafische kleurcontrasten en kan zowel in abstracte als in figuratieve ontwerpen voorkomen.

Geschiedenis en context: de techniek verschijnt in de Nederlandse textielpraktijk in de tweede helft van de twintigste eeuw als onderdeel van een bredere belangstelling voor geometrische en abstractionistische beeldtaal. Het blijft vooral actief inom experimentele ateliers en kleinere seriële productie, waar kunstenaars en wevers de cirkelvormige motieven verder verkennen en ontwikkelen.