scherpteverlies

Scherpteverlies is een vermindering van de visuele scherpte, waardoor details minder duidelijk waarneembaar zijn. Het is een symptoom en geen ziekte op zich en kan tijdelijk of blijvend zijn, vaker aan één oog dan aan beide.

Symptomen variëren en kunnen wazig zien, moeite met lezen of onderscheiden van kleine details, minder contrasterend zicht, halos of glans rondom lichten, vervorming van lijnen (metamorphopsie) of dubbelzien omvatten. Soms ontstaat het plotseling, bijvoorbeeld bij een netvliesprobleem, terwijl het bij andere oorzaken geleidelijk vordert.

Oorzaken worden meestal onderverdeeld in drie groepen. Ten eerste refractieve fouten en mediaopaciteiten: bijziend of verziend zijn, astigmatisme, presbyopie, cataract, corneale oedemen of droge ogen. Ten tweede oogziekten: leeftijdsgebonden maculaire degeneratie, diabetische retinopathie, netvliesloslating, glaucoom of andere retina- en optic zenuwpathologie. Ten derde neurologische of hersengerelateerde oorzaken: optische neuritis, beroerte, tumoren of andere centrale aandoeningen die visuele verwerking beïnvloeden. Oogoperaties of medicatie kunnen ook scherptedaling veroorzaken.

Diagnostiek omvat een uitgebreid oogonderzoek met meting van visus en refractie, beoordeling van de voorste oogkamer en het netvlies (slit-lamp en fundus) en aanvullende tests zoals OCT, fluoresceïne-angiografie of visuele-veldmetingen. Soms zijn bloedonderzoek, beeldvorming of neurologisch onderzoek nodig.

Behandeling is afhankelijk van de oorzaak: correctie van refractie met brillen of contactlenzen, cataractchirurgie, anti-VEGF-injecties en laserbehandelingen bij maculaire aandoeningen, behandelingen voor diabetische retinopathie, en maatregelen tegen droge ogen of ontstekingen. Bij plotseling verlies van scherpte in één oog is onmiddellijke medische evaluatie aanbevolen.