remgedrag

Remgedrag is een term uit de verkeerspsychologie en verkeersveiligheid die verwijst naar de wijze waarop weggebruikers remmen. Het omvat zowel anticiperend remmen—het tijdig verminderen van snelheid voordat een botsing dreigt—als reactief remmen in acute situaties, waaronder noodremmingen. Remgedrag heeft invloed op de remweg en de kans op een ongeval en wordt bepaald door een combinatie van reactietijd, remdruk en de werking van remsystemen zoals Anti-lock Braking System (ABS).

Factoren die remgedrag beïnvloeden zijn onder meer de rijder (leeftijd, ervaring, vermoeidheid, afleiding), voertuigvoorwaarden (remmen, bandenspanning, staat van het remsysteem) en omgevingsomstandigheden (wegtype, nat of glad wegdek, weersomstandigheden). Snelheid en volgafstand sturen ook mee; bij inschatting van risico kan anticipatie het remgedrag positief beïnvloeden en de kans op een onvrijwillige noodrem verminderen.

Methode van onderzoek en meting: remgedrag wordt bestudeerd met getrainde bestuurders in simulaties en op proefbanen, of met instrumentatie in echte voertuigen. Belangrijke maten zijn reactietijd (tijd tussen waarschuwing en reminzet), maximale remvertraging (in deceleratie), en remweg. Ook de verdeling van remdruk en de werking van systemen als ABS en Electronic Stability Control spelen een rol.

Toepassingen: training en voorlichting gericht op veilig remgedrag, zoals tijdig anticiperen en geleidelijk remmen om controle te behouden. In voertuigtechniek zijn remassistentie en automatische noodrem (AEB) voorbeelden van systemen die remgedrag ondersteunen. Beleids- en ontwerpvragen betreffen heldere waarschuwingen, onderhoud van remmen en de integratie van remsystemen met ADAS.

Onderzoek wijst op verschillen tussen beroepschauffeurs en stads- en landelijke bestuurders en op invloed van cultuur en regelgeving op remgedrag. In de praktijk dragen verbeteringen in training, voertuigonderhoud en geavanceerde assistentiesystemen bij aan veiliger remgedrag.