reductiecapaciteit

Reductiecapaciteit is de capaciteit van een chemisch systeem om elektronen te doneren aan oxidanten, zodat reductie optreedt. Het beschrijft het totale aanbod aan reducterende equivalenten in een omgeving, materiaal of oplossing. Redoxpotentiaal Eh geeft de huidige neiging tot oxidatie of reductie aan; reductiecapaciteit geeft aan hoeveel reductie er nog beschikbaar is onder gegeven omstandigheden.

Meetmethoden variëren. In chemie en milieukunde kan reductiecapaciteit worden gekwantificeerd als het aantal redox-equivalenten dat kan worden vrijgemaakt en gemeten door titratie met een standaard oxidant (zoals kaliumdichromaat of permanganaat) of via elektrochemische technieken. In biomedische en voedingswetenschappen wordt vaak gesproken over totale antioxidatieve of reductieve capaciteit, gemeten met assays zoals FRAP, DPPH of ABTS, waarbij de mate van reductie van reagentia wordt gemeten en uitgedrukt in referentie-eenheden.

Toepassingen en contexten zijn divers. In geochemie en bodemkunde bepaalt reductiecapaciteit hoe lang reducerende voorwaarden inwerken op processen zoals de mobiliteit en speciaties van metalen en metalloïden. In waterbehandeling en remediation is de capaciteit bepalend voor de effectiviteit van reductieve transformatiereacties. In voedingswetenschap en biologie wordt reductiecapaciteit vaak gebruikt als maat voor antioxidante vermogen van voedingsmiddelen en biologische monsters, wat aanwijzingen geeft over mogelijke beschermende effecten op gezondheid.

Factoren en interpretatie. De reductiecapaciteit hangt af van de aanwezige reductanten (bijvoorbeeld organisch materiaal, Fe2+, sulfiden, humuszuren), de pH en de temperatuur, en kan veranderen bij veranderingen in de omgeving. Een betrouwbare beoordeling vereist daarom rekening te houden met zowel de capaciteit als de omgevingsomstandigheden.