perfusieproblemen

Perfusieproblemen verwijzen naar storingen in de bloedtoevoer naar weefsels en organen, waardoor zuurstof en voedingsstoffen onvoldoende beschikbaar zijn en metabole afvalstoffen zich opstapelen. Ze kunnen acuut optreden, bijvoorbeeld bij shock of acute arteriële occlusie, maar ook chronisch aanwezig zijn bij aandoeningen die de doorbloeding belemmeren.

Oorzaken en mechanismen: De perfusie kan afnemen door systemische factoren zoals circulatoir falen bij shock, hartfalen of ernstig bloedverlies; lokale oorzaken zoals trombose, embolie of atherosclerose die een ader of slagader afsluiten; en microcirculatoire disfuncties bij sepsis, ontsteking of trauma.

Diagnose en monitoring: Klinische tekenen variëren per aangetast orgaan maar hypoperfusie geeft vaak tekenen zoals lage bloeddruk, koude extremiteiten en verminderde urineproductie. Laboratoriumkenmerken kunnen lactaatstijging en acidose tonen. Beeldvorming en monitoring omvatten Doppler-ultrasound, CT- of MR-angiografie met perfusiebeelden, en niet-invasieve technologieën zoals near-infrared spectroscopy. Laboratoriums en vitale parameters zoals ScvO2/SvO2 en urineoutput helpen bij het volgen van perfusie.

Behandeling en prognose: De aanpak richt zich op het herstellen van weefselperfusie: stabilisatie van de circulatie met vocht en vasopressoren, ondersteunde reanimatie, en behandeling van de onderliggende oorzaak (revascularisatie bij occlusie, anticoagulantia bij trombose, behandeling van sepsis). Preventie door risicofactoren te behandelen en vroege herkenning. De prognose hangt af van de duur en de ernst van de perfusieverslechtering en van de respons op therapie.