oppervlakteroest

Oppervlakteroest is de dunne, oppervlakkige laag roest die ontstaat op ijzer en staal bij blootstelling aan water en zuurstof. De bestanddelen zijn hoofdzakelijk gehydrateerde ijzer(III) oxiden, zoals goethiet (FeO(OH)) en lepidocrociet (FeOOH). De laag heeft meestal een rood-bruin uiterlijk en is poreus; hij kan loslaten en het onderliggende metaal blootleggen voor verdere corrosie.

Oorzaak en ontwikkeling: De reactie begint wanneer ijzer of staal in contact komt met water en zuurstof. De aanwezigheid van elektrolyten, zoals zouten in zeelucht of natte oppervlakken, versnelt de geleidbaarheid aan het metaaloppervlak en daarmee de corrosie. De eerste roestlaag kan al snel vormen en bestaat doorgaans uit goethiet en lepidocrociet, soms aangevuld met andere gehydrateerde oxiden.

Eigenschappen en gevolgen: Oppervlakteroest is doorgaans niet beschermend; het is poreus en hecht slecht aan het metaal, waardoor het kan afschilferen en het onderliggende ijzer bloot kan komen te liggen aan verdere aantasting. Het veroorzaakt verkleuring en kan de toestand van het metaal verslechteren als het niet wordt verwijderd of behandeld.

Preventie en behandeling: Verwijdering van roest kan mechanisch gebeuren (schuren, schrapen) of chemisch met speciale roestverwijderaars. Daarna is een beschermende afwerking nodig, zoals primer en verf, of een oppervlakbehandeling (bijv. galvanisatie, roestomzetters, of passivering). Het voorkomen van vochtige omstandigheden en het beperken van zoutcontact helpt verdere opbouw van oppervlaktet roest te voorkomen. Regular onderhoud verlengt de levensduur van ijzer- en staaloppervlakken.