oppervlakbehandeling

Oppervlakbehandeling omvat de verzamelnaam voor processen die de buitenlaag van een materiaal wijzigen of verbeteren met als doel de prestaties, functionaliteit en levensduur te vergroten. Doelstellingen zijn onder meer corrosiebescherming, slijtvastheid, hechting van coatings of lijm, esthetiek en controle over de oppervlaktestructuur en -ruwheid.

Veelvoorkomende behandeltechnieken zijn onder andere mechanische bewerkingen (slijpen, polijsten, zandstralen) die de ruweheid en gladheid bepalen; chemische en chemisch-mechanische reiniging (ontvetten, etsen, passiveren) om contaminanten te verwijderen en de hechting te verbeteren; elektrochemische processen (elektrodepositie zoals galvaniseren, elektrolytisch polijsten, anodiseren) die een beschermende of functionele laag opleveren; en coatings zoals verf, poedercoating en keramische lagen, vaak aangebracht via PVD/CVD. Thermische behandelingen kunnen oppervlakteharding en modificarie bewerkstelligen, bijvoorbeeld nitreren of oxidatie. Voor polymeren bestaan ook oppervlaktebehandelingen zoals plasma- of corona-activering om hechting te verbeteren.

Bij de selectie van een oppervlaktebehandeling spelen factoren een rol zoals materiaalsoort, gewenste eigenschappen, omgeving waarin het product functioneert, kosten en milieu-/veiligheidsaspecten. Vaak worden opeenvolgende of gecombineerde processen toegepast om zowel bescherming als prestatie te waarborgen. Resultaten worden geëvalueerd aan de hand van oppervlaktekenmerken zoals ruweheid (Ra), coating- of oxidiedikte, en hechting (adhesietests). Toepassingsgebieden omvatten onder meer de auto- en luchtvaartindustrie, machinebouw, elektronica, maritieme sector en bouwmaterialen.