occlusieaanpassingen

Occlusieaanpassingen zijn tandheelkundige ingrepen waarbij de kauw-/bijtcontacten en oefenpunten van de kaak zodanig worden aangepast dat een evenwichtige en stabiele occlusie ontstaat. Het doel is om overmatige belasting van tanden, implantaten of het kaakgewricht te voorkomen en om comfortabel spreken, kauwen en slapen mogelijk te maken. De ingreep wordt meestal uitgevoerd door een tandarts of een prothetisch specialist en kan zowel plaatsvinden na restauratieve behandelingen als bij veranderingen door orthodontie, gebitselementverlies of slijtage.

Indicaties voor occlusieaanpassingen zijn onder meer hoog contact of scherpe contactpunten na restauraties (kronen, vullingen, veneers), gewijzigde occlusie na orthodontie, abrupte slijtage, angst voor kaakpijn of klikgeluiden, en onregelmatige belastingen die leiden tot spanningsklachten in spieren of het kaakgewricht. Ook bij nieuwe of aangepaste gebitsprothesen kunnen aanpassingen nodig zijn om pijnloos contact te bereiken.

Procedureel gezien begint men met een occlusale analyse met behulp van articulatiepapier, arcerings- of contacttesten en, waar mogelijk, digitale occlusieanalyse. Hoge plekken worden vaak selectief verminderd met schuur- of freesapparatuur op restauraties of natuurlijke tanden, gevolgd door hercontrole in verschillende kaakbewegingen. Soms wordt tijdelijk afgebakende rust of een occlusale spalk gebruikt om de belasting te beoordelen.

Risico’s zijn onder meer overmatige reductie, tijdelijke gevoeligheid of pulpreakties, en mogelijk occlusale instabiliteit bij een verkeerde aanpassing. Het resultaat is doorgaans verbeterde comfort en functie, met als voorwaarde dat onderliggende problemen zoals pulpa- of artritisdiagnoses adequaat worden uitgesloten en behandeld.