occlusieanalyse

Occlusieanalyse, oftewel occlusie‑analyse, is een diagnostische procedure binnen de tandheelkunde en orthodontie die zich richt op de evaluatie van de beetpositie en -functie van een individu. Het biedt een systematisch overzicht van de relatie tussen maxillaire en mandibulaire tanden, zowel statisch (bij gesloten beet) als dynamisch (bij kauwen en spreken). De analyse maakt gebruik van visuele inspectie, modellen, digitale scans en soms radiografische beelden om aspecten als overjet, overbite, kruisbeet, open beet, buigpunten en contacts tussen individuele tanden te documenteren.

In de klinische praktijk wordt occlusieanalyse toegepast bij het plannen van restauratieve behandelingen, orthodontische correcties en het ontwerp van prothetische voorzieningen. Een nauwkeurige beoordeling helpt bij het identificeren van malocclusies die kunnen leiden tot slijtage, temporomandibulaire klachten of esthetische problemen. Verschillende methoden bestaan, variërend van de traditionele Cast‑model‑analyse tot geavanceerde 3‑D‑digitale opnamen en software‑gebaseerde superimposities, die een kwantitatieve meting van occlusale discrepanties mogelijk maken.

De interpretatie van de resultaten vraagt klinisch inzicht, omdat afwijkingen vaak multifactorieel zijn en een combinatie van orthodontische, prosthetische en kaakchirurgische interventies vereisen. De occlusieanalyse vormt daarom een fundamenteel onderdeel van de behandelplanning en draagt bij aan het optimaliseren van zowel functionele als esthetische uitkomsten voor de patiënt.