nutriëntstatus

Nutriëntstatus is de toestand waarin de behoeften aan nutriënten in het lichaam adequaat zijn vervuld, rekening houdend met inname, opname, stofwisseling, opslag en verlies. Het begrip verwijst naar de balans tussen beschikbare nutriënten en wat het lichaam daarvan vereist voor normale werking, groei, ontwikkeling en gezondheid. Nutriëntstatus is persoonsgebonden en kan variëren door leeftijd, geslacht, gezondheid en leefstijl.

Een verstoorde nutriëntstatus kan optreden als er sprake is van ondervoeding, tekorten aan micronutriënten of een overschot aan energie of nutriënten. Dit kan leiden tot verminderd vermogen tot genezing, infectierisico, spiermassa- en gewichtverlies, en veranderingen in hart- en immuunfuncties. Zowel macronutriënten als micronutriënten kunnen betrokken zijn, en de status kan beïnvloed worden door ziekte, ontsteking, medicatie en sociaaleconomische factoren.

Beoordeling van nutriëntstatus gebeurt via meerdere methoden. Dit omvat het vastleggen van voedingsinname en eetpatronen, klinische beoordeling en observatie van tekens, antropometrische metingen zoals gewicht, lengte, BMI en spiermassa, en biochemische markers in bloed of urine die indicatief zijn voor specifieke nutriënten (bijvoorbeeld ijzer, folaat, vitamine D, albumine). Functionele tests en screeningsinstrumenten kunnen aanvullende informatie leveren. Interpretatie vereist vaak een geïntegreerde aanpak door zorgprofessionals.

Toepassingen van nutriëntstatus zijn onder meer het vroegtijdig signaleren van risico's op ondervoeding of tekorten, het leiden van voedingsinterventies en supplementatie wanneer nodig, en het monitoren van de respons op behandeling. Op populatieniveau informeert nutriëntstatus beleid en volksgezondheidsinterventies om gezondheid en veerkracht te verbeteren.