notillpraktijken

Notillpraktijken, ook wel no-till of conserverende teelt genoemd, zijn landbouwmethoden waarbij het bodembestand en de structuur zo min mogelijk worden verstoord door grondbewerking. Het doel is de bodembedekking te behouden, erosie te verminderen en de bodemlevende organismen en waterretentie te stimuleren.

Bij notill wordt direct gezaaid in ongewijzigde gewasresten op het veld, zonder traditionele ploegen of cultivatoren. Zaaimachines met coulters worden gebruikt. Gewasresten blijven op het veld; soms worden groenbemesters geplant en gewasrotaties toegepast om onkruid en ziekten te beheersen.

Voordelen zijn onder meer minder bodemerosie, betere waterinfiltratie en een grotere opslag van koolstof en organisch materiaal in de bodem. Het verlaagt de brandstof- en arbeidskosten en kan de biodiversiteit in de bovengrond verbeteren. In veel contexten leiden deze praktijken op lange termijn tot gelijkblijvende of mogelijk hogere opbrengsten, afhankelijk van gewas, klimaat en bodem.

Een nadeel is de grotere afhankelijkheid van onkruidbestrijding, vaak met herbiciden, en de noodzaak van gespecialiseerde apparatuur en kennis. In natte of compacte bodems kan het ontbreken van ploegen juist leiden tot drainageproblemen en verlies van structuur. Tijdens de overgang naar notill kunnen opbrengsten tijdelijk dalen.

Notillpraktijken worden vaak toegepast als onderdeel van conservation agriculture en gewasrotatie. Ze variëren per bodemsoort, klimaat en bedrijfsomstandigheden. In gematigde gebieden met erosieproblemen zijn ze wijdverbreid; in kleiige of natte bodems vereisen ze zorgvuldige drainage en bodemstructuurbeheer.

Onderzoek onderzoekt de combinatie van no-till met cover crops, strip-till en geïntegreerde gewasrotatie en de effecten op koolstofvastlegging en broeikasgasemissies. Beleidsmaatregelen en subsidies kunnen de overgang naar notill ondersteunen.