nietcontactmeting

Niet-contactmeting is een verzamelnaam voor meetmethoden waarbij de eigenschappen van een object worden bepaald zonder dat het meetinstrument het oppervlak daadwerkelijk aanraakt. Kenmerkend is dat de meting op afstand of op korte afstand wordt uitgevoerd met behulp van straling of golven (zoals licht, infrarood, geluid of elektromagnetische straling) en dat het meetobject vrijwel ongestoord blijft. Dit maakt niet-contactmetingen geschikt voor delicate, snelle of bewegende objecten en voor taken waarbij contactmeting de oppervlakte kan beschadigen of vervormen.

Veelgebruikte technieken zijn optische methoden zoals laser triangulatie, structured light en time-of-flight, die afstanden en vormeigenschappen van oppervlakken opleveren. Interferometrie en optische profilometrie bieden hoge nauwkeurigheid in hoogte- en topografische metingen. Confocale chromatische sensoren meten hoogte met behulp van chromatische verschuiving. Infrared thermografie en pyrometrie worden gebruikt voor niet-contacttemperatuurmeting. Ook akoestische en radartechnieken bestaan in niet-contactuitvoeringen, bijvoorbeeld lucht-gecoupled ultrasonografie en radiogolfsystemen voor afstands- en bewegingsmetingen.

Toepassingen komen veel voor in de productie en kwaliteitscontrole, robotica, assembleertechnieken en onderzoek en ontwikkeling. Niet-contactmetingen maken snelle inspecties mogelijk, geven toegang tot bewegende voorwerpen en verminderen verstoring of schade aan het te meten object. Ze vormen ook basisinstrumenten voor digitale tweedimensionale of driedimensionale inspectie en reverse engineering.

Beperkingen zijn onder meer afhankelijkheid van een duidelijke zichtlijn en oppervlaktetoestand (gladde of glanzende oppervlakken kunnen de meting beïnvloeden), gevoeligheid voor omgevingscondities (stof, lichtomstandigheden) en hogere kosten of complexiteit in vergelijking met sommige contactmetingstoepassingen. Nauwkeurigheid vereist vaak calibratie en geavanceerde verwerkingsalgoritmen.