nierreabsorptie

Nierreabsorptie is het proces waarbij stoffen die in de voorurine aanwezig zijn terug worden opgenomen in de bloedbaan via de nefron. Het vormt een cruciale stap in urinevorming en is essentieel voor het behoud van bloeddruk, elektrolytbalans en acidose- of alkaalisituaties in het lichaam. Na filtratie in de glomerulus vindt de meeste reabsorptie plaats in de verschillende segmenten van de nefron.

In de proximale tubulus vindt bulkreabsorptie plaats: ongeveer 65% van Na+, water, Cl- en vrijwel alle glucose en aminozuren worden teruggewonnen. Ook bicarbonaat en veel fosfaat worden gereabsorbeerd. Deze vervoeren via natriumgekoppelde transportsystemen en via paracellulaire routes, aangedreven door Na+/K+-ATPase op de basolaterale zijde. In de lis van Henle creëren de descendende tak (waterdoorlaatbaar) en de ascenderende tak (waterondoorlaatbaar; Na+, K+, 2Cl- via NKCC) een medullaire concentratiegradient die de concentratie van urine mogelijk maakt.

In het distale tubulus en de verzamelbuis wordt Na+ reabsorptie verder gereguleerd, onder invloed van aldosteron en andere factoren. De verzamelbuis reguleert de uiteindelijke urineosmolariteit: waterreabsorptie gebeurt onder controle van antidiuretisch hormoon (ADH) via aquaporinen. Aandoeningen in reabsorptie kunnen leiden tot vocht- en elektrolytfouten en acidose- of alkaloseproblematiek; diuretica beïnvloeden soms specifieke segmenten van de reabsorptie, bijvoorbeeld loopdiuretica die de NKCC2 in de lis van Henle remmen.

Samenvattend is nierreabsorptie een dubbelvoudig proces van bulk- en gerichte reabsorptie langs verschillende nefronsegmenten, essentieel voor de homeostase van vocht, elektrolyten en pH.