naambinding

Naambinding is het proces waarbij een naam (identifier) wordt gekoppeld aan een entiteit, waarde of geheugenplaats binnen een systeem, zoals een natuurlijke taal, een programmeertaal of een formeel model. De koppeling bepaalt welk object of welke waarde achter de naam schuilgaat en onder welke omstandigheden die koppeling geldig is.

In linguistische en formeel-semantische contexten verwijst naambinding naar hoe een naam in een model of discourse refereert aan een entiteit. De reikwijdte of scope van een binding bepaalt waar en wanneer de verwijzing geldig is, en factoren zoals co-referentie en bindingstheorie kunnen een rol spelen bij het begrijpen welke entiteiten aan welke namen worden gekoppeld.

In programmeertalen is naambinding de koppeling van een programmeernaam aan een waarde, een geheugenadres of een omgeving (symbol table). Bindingen ontstaan meestal wanneer een variabele wordt gedeclareerd of toegewezen. Belangrijke concepten zijn bindingstijd (wanneer de koppeling wordt gemaakt: tijdens compileren of uitvoeren), en scope (waarbinnen de naam geldig is). Lexicale (of statische) binding koppelt namen aan entiteiten volgens de blok- of functie structuur, terwijl dynamische binding afhangt van de uitvoeringscontext. Early binding verwijst naar koppelen op Compile-tijd, late binding naar koppeling tijdens run-time, bijvoorbeeld bij polymorfe dispatch.

Veelvoorkomende gerelateerde termen zijn naamoplossing en shadowing (waar een naam in een innerlijke scope een naam uit een buitenliggende scope overschrijft). In softwareontwikkeling en compilerontwerp is een correcte naambinding cruciaal voor correcte verwijzing naar variabelen, functies en types.