motorfunctie

Motorfunctie is de capaciteit om bewegingen te produceren en te controleren. Het omvat kracht, spanning, coördinatie, balans en reflexreacties en vereist afstemming tussen zenuwstelsel en spieren. Motorfunctie kan zowel grof motorisch functioneren (lopen, springen) als fijn motorische handelingen (knopen, schrijven) omvatten, en ontwikkelt zich van geboorte tot volwassenheid en kan bij ziekte of letsel verminderen.

Het motorische systeem bestaat uit centrale en perifere componenten: de hersenen en ruggenmerg sturen bewegingen via motorische zenuwbanen. Belangrijke processen zijn motorplanning (het organiseren van bewegingen), motorcontrole (uitvoeren), motorleren en adaptatie. Structurele hersengebieden zoals de motorische cortex, basale ganglia en cerebellum spelen een sleutelrol, terwijl perifere motorneuronen de signalen naar de spieren brengen.

In de kliniek wordt de motorfunctie beoordeeld aan de hand van ontwikkelingsmijlpalen bij kinderen en met meetinstrumenten zoals GMFCS (Gross Motor Function Classification System) en GMFM (Gross Motor Function Measure) en andere functionele maten. In volwassenen wordt motorfunctie gemeten via kracht, coördinatie en uithoudingsvermogen.

Veel aandoeningen kunnen motorfunctie beïnvloeden: hersenverlamming (cerebrale parese), beroerte, dwarslaesie, multiple sclerose, zenuw- of spierziekten. Behandeling richt zich op herstel of compensatie: fysiotherapie, ergotherapie, oefentherapie, trainingsprogramma's, en het gebruik van prothesen of hulpapparatuur.

Bevordering van motorfunctie berust op neuroplasticiteit en herhaalde oefening. Nieuwe benaderingen zoals robotgestuurde therapie, spiegeltherapie en gerichte motorische leertrajecten zijn in onderzoek en klinische praktijk in opkomst.