luchtdichtheidsnormen

Luchtdichtheidsnormen zijn normen en richtlijnen die aangeven hoe goed de bouwschil van een gebouw afdoende luchtdicht moet zijn. Ze bepalen de maximale hoeveelheid ongewenste luchtlekkage bij een gestelde drukverschil en dragen bij aan energiebesparing, comfort en vochtcontrol.

Een veelgebruikte methode om luchtdichtheid te beoordelen is de blower-door-test. Hierbij wordt een blowersysteem in een openingsopening (zoals een deur) geplaatst en wordt een drukverschil van meestal 50 Pascal gecreëerd tussen binnen en buiten. De hoeveelheid lucht die onder deze druk wordt weggeperst of aangezogen, wordt uitgedrukt als q50 of, in termen van inwendige omgeving, als ACH50 (aantal luchtverversingen per uur bij 50 Pa). Andere gerelateerde metingen kunnen optreden bij verschillende drukniveaus (bijv. 75 Pa, 4 Pa) voor aanvullende evaluaties.

In Europa worden de eisen doorgaans gedekt door Europese normen zoals EN 13829 voor het bepalen van de luchtdichtheid van gebouwen en ISO 9972 als internationale equivalente norm. Deze normen specificeren testmethoden, randvoorwaarden en hoe resultaten gerapporteerd moeten worden. Nationale regelingen kunnen aanvullende strengere eisen stellen, bijvoorbeeld voor bepaalde bouwtypes of energienormen.

Toepassing en impact: luchtdichtheidsnormen vormen een kernonderdeel van energieprestatieregels en bouwcode-actualiteiten. Een hogere luchtdichtheid vereist vaak ventilatiesystemen met warmteterugwinning om indoor air quality en vochtbeheersing te waarborgen. Tegelijkertijd leidt een te hoge luchtdichtheid tot risico’s bij onvoldoende ventilatie, zoals schimmel en onaangename geuren. Verschillende bouwsegmenten, zoals woningen, kantoren en passiefhuizen, hebben uiteenlopende doelwaardes (bijv. passiefhuiscriteria rond 0,6 ACH50).