longbeschadiging

Longbeschadiging is een verzamelterm voor schade aan de longen die de ademfunctie kan aantasten. Dit kan structurele veranderingen betreffen, zoals littekenvorming (fibrose), of functionele veranderingen zoals verstoorde gasuitwisseling. De ernst varieert van mild tot levensbedreigend en kan acuut of chronisch optreden.

Oorzaken en typen: longbeschadiging kan ontstaan door blootstelling aan schadelijke stoffen (roken, luchtvervuiling, asbest, silicose, chemische dampen), infecties, hartfalen, auto-immuunziekten, bestraling of eerdere longoperaties. Veelvoorkomende categorieën zijn obstructieve longziekten zoals COPD en astma, en restrictieve longziekten zoals interstitiële longziekten en fibrose. Een acute longbeschadiging omvat aandoeningen zoals ARDS en ernstig longfalen na een infectie.

Diagnostiek: diagnose omvat medische geschiedenis, lichamelijk onderzoek en longfunctieonderzoek (spirometrie, FEV1, FVC, DLCO). Beeldvorming (röntgenfoto’s en CT-scan) en bloedgassen leveren aanvullende informatie. Soms zijn longbiopsie of specifieke testen nodig om de onderliggende oorzaak vast te stellen.

Behandeling: afhankelijk van de oorzaak. Algemene maatregelen: stoppen met roken, vermijden van blootstelling en vaccinaties. Medicamenteus kan bronchodilatatoren en inhalatiecorticosteroïden gebruikt worden; bij inflammatoire of fibrotische processen kunnen specifieke medicijnen nodig zijn, zoals antifibrotica of anti-inflammatoire middelen. Zuurstoftherapie en longrevalidatie kunnen bij ademhalingsfalen helpen. In sommige gevallen wordt transplantatie overwogen.

Prognose en preventie: de prognose varieert sterk per oorzaak en de mate van longbeschadiging. Preventie richt zich op het voorkomen van blootstelling, tijdige behandeling van infecties en het vroeg herkennen van ademhalingsproblemen.