Home

laserdifractie

Laserdifractie is een meetmethode om de grootteverdeling van deeltjes in een dispersie te bepalen door het patroon van verstrooid licht te analyseren dat ontstaat wanneer een laser door deeltjes schijnt. De intensiteit van het verstrooide licht varieert met de hoek ten opzichte van de lichtbundel; deze hoekafhankelijkheid bevat informatie over de deeltjesgrootte. In de praktijk wordt deze relatie vertaald naar een grootteverdeling met behulp van theoretische modellen.

Principe en modellen: voor kleine deeltjes geldt vaak Rayleigh-diffractie, voor grotere deeltjes kan Mie-theorie worden toegepast.

Opstelling: een laserdiffractie-installatie bevat doorgaans een laser, een monsterhouder met dispersievloeistof en een detektorring of meerdere

Toepassingen en beperkingen: laserdifractie is wijdverbreid in farmacologie, keramiek, pigmenten en milieuwetenschappen vanwege snelheid, breed toepassingsgebied

Modellen
beschrijven
hoe
de
verstrooiing
samenhangt
met
de
deeltjesgrootte,
vorm
en
brekingsindex
van
zowel
de
deeltjes
als
de
suspensie.
De
uitkomst
is
meestal
een
volume-
of
aantalgebaseerde
verdeling,
vaak
gerapporteerd
als
Dv-waarden
zoals
Dv10,
Dv50
en
Dv90.
detectors
die
de
verstrooiing
intensiteit
versus
hoek
meten.
De
gemeten
data
worden
geïnverteerd
met
algoritmes
om
een
grootteverdeling
te
berekenen.
Vaak
omvat
de
methode
calibratie
en
controle
met
standaarddeeltjes.
Voor
nauwkeurigheid
zijn
factoren
als
de
volumieus-fasen,
verdundingsgraad,
en
de
brekingsindex
van
de
deeltjes
en
het
medium
van
belang.
en
niet-destructieve
aard.
De
methode
gaat
uit
van
veronderstellingen
over
de
vorm
(vaak
sferisch)
en
kan
gevoelig
zijn
voor
multiple
verstrooiing
en
onjuiste
indexkeuzes.
Interpretatie
vereist
calibratie
en
modelkeuze
die
passen
bij
het
materiaal.