kraakbeenschil

Kraakbeenschil is de Nederlandse term die vaak wordt gebruikt voor het perichondrium, het bindweefselvlies dat kraakbeen omhult. Het fungeert als een beschermende en voedende buitenlaag rondom cartilage, behalve op de oppervlakken van gewrichten waar kraakbeen meestal intact is zonder dit vlies.

De kraakbeenschil bestaat uit twee lagen: een buitenste fibrous laag die voornamelijk uit vezelig bindweefsel bestaat, en een binnenste chondrogenische laag die chondroblasten bevat. Het perichondrium is rijk aan bloedvaten en zenuwen terwijl het kraakbeen zelf meestal avasculair is; voedingstoffen diffunderen vanuit de kraakbeenschil naar het kraakbeen. De inwendige laag speelt een rol bij de groei en regeneratie van kraakbeen door new vormen van kraakbeenweefsel (appositionele groei) te leveren.

Er zijn verschillen tussen kraakbeensoorten. Elastic en hyaline kraakbeen hebben doorgaans een kraakbeenvlies rondom, terwijl gewrichtskraakbeen (articulair kraakbeen) vaak ontbreekt of beperkt is in het perichondrium. Fibrocartilage ontbreekt meestal aan een duidelijk kraakbeenvlies. Deze variaties hebben gevolgen voor groei, voeding en herstellend vermogen van het kraakbeen.

Klinisch en in onderzoek is het behoud en de integriteit van het kraakbeenvlies belangrijk, bijvoorbeeld bij chirurgische ingrepen, reconstructie en weefselengineering. Verstoringen in het perichondrium kunnen de voeding van kraakbeen beïnvloeden en de regeneratie bemoeilijken.