kostenverdelingslogica

Kostenverdelingslogica is een term uit de management- en kostenrekenkunde die verwijst naar de regels en methoden voor de toewijzing van indirecte kosten aan kostenobjecten zoals producten, diensten of afdelingen. Indirecte kosten, waaronder overhead, onderhoud en administratie, kunnen niet rechtstreeks aan één object worden toegeschreven. De logica bepaalt hoe deze kosten eerlijk en verantwoordingbaar verdeeld worden, zodat kostprijzen, prijzen en budgetten betrouwbaar zijn.

In de praktijk gaat kostenverdeling vaak uit van verdelingssleutels of toewijzingscriteria. Veelgebruikte sleutels zijn directe arbeidsuren, machine-uren, oppervlakte of omzet. Belangrijke benaderingen zijn verdelingssleutels op basis van verbruik, step-down- of reciproque toewijzing en Activity-Based Costing (ABC). ABC wijst kostentoewijzingen toe aan producten of diensten op basis van de activiteiten die zij vereisen. Reciprocale toewijzing houdt rekening met wederzijdse afhankelijkheden tussen afdelingen; vaak wordt dit opgelost met wiskundige methoden zoals lineaire vergelijkingen.

Toepassingsgebieden van kostenverdelingslogica omvatten productiebedrijven, dienstverleners, IT- en cloudomgevingen en organisaties met gedeelde servicediensten. De gekozen logica moet transparant, reproduceerbaar en controleerbaar zijn, zodat andersoortige prikkels worden geminimaliseerd en de prestaties eerlijk kunnen worden beoordeeld. Voordelen zijn betere inzichtelijkheid, nauwkeurigere prijsstelling en effectiever budgetbeheer; nadelen zijn de benodigde data-inzet, complexiteit en mogelijke afhankelijkheid van subjectieve sleutels.

Zie ook verwante concepten zoals overheadtoewijzing en activity-based costing.