kortetermijnverhuur

Kortetermijnverhuur is het verhuren van een woning of een deel daarvan voor korte perioden — meestal van enkele dagen tot enkele weken — als alternatief voor een langer verblijf. Het kan gaan om een volledige woning, een appartement, of alleen een kamer, en gebeurt vaak via platforms als Airbnb, Booking.com of via directe boekingen en beheerbedrijven.

In veel jurisdicties bestaan regels en licenties: geregistreerde onderneming, meldingsplicht, toeristenbelasting, en naleving van bouw- en brandveiligheidseisen. In sommige steden zijn maximumdagen van verhuur toegestaan, vereisten voor vergunningen, of specifieke verblijfsklassen (gastenkamers of bed-and-breakfast). Verhuurders kunnen aansprakelijk zijn voor lasten en verzekering, en huurders voor het behoud van de woning.

Economische en maatschappelijke effecten variëren: buren kunnen van extra bezoekers profiteren, terwijl woningprijzen en beschikbaarheid in sommige markten onder druk kunnen staan. Lokale overheden passen beleid toe om overtoerisme en woonruimte voor lange termijn te waarborgen.

Belasting en boekhouding: inkomsten uit kortetermijnverhuur moeten doorgaans worden aangegeven als inkomsten; btw/heffing kan van toepassing zijn; mogelijke aftrekbare kosten omvatten onderhoud, schoonmaak en platformkosten. Verplichte toeristenbelasting kan verschuldigd zijn.

Consumentenbescherming en platformrollen: platforms bieden boekingsgaranties en betalingsbescherming, maar contractvoorwaarden en annuleringsregels variëren. Verhuurders en gasten moeten voldoen aan veiligheidsnormen, aansprakelijkheid en verzekeringseisen.