koopkrachtpariteit

Koopkrachtpariteit (KPP), in het Engels purchasing power parity (PPP), is een theorie en meetmethode die de koopkracht tussen landen vergelijkt door de prijzen van een identiek mandje goederen en diensten in elk land tegen elkaar af te zetten. In de striktste vorm houdt absolute PPP in dat de prijs van een mandje goederen overal ter wereld gelijk is wanneer deze wordt omgerekend naar een gemeenschappelijke munt. De implicatie is dat de effectieve wisselkoers gelijk is aan de verhouding van prijsniveaus tussen de twee landen. Relatieve PPP gaat uit van inflatieverschillen: de verandering in de nominale wisselkoers komt overeen met het verschil in inflatiepercentages tussen landen.

Historisch werd de theorie in de jaren na de Eerste Wereldoorlog geformuleerd door Gustav Cassel. PPP wordt veelal gebruikt als referentiepunt bij internationale vergelijkingen van welvaart en bij het normaliseren van economische indicatoren zoals bruto binnenlands inkomen per hoofd (GDP per capita) via PPP-omrekeningen.

In de praktijk wordt PPP toegepast door instellingen zoals de Wereldbank en het IMF om inkomens en productie over landen heen te vergelijken. PPP-gecorrigeerde cijfers corrigeren voor prijsverschillen en geven een beeld van de daadwerkelijke koopkracht van huishoudens, los van wisselkoersschommelingen.

Er zijn ook beperkingen: prijsniveaus bestaan uit zowel handelsgoederen als niet-handelbare goederen; kwaliteit, beschikbaarheid, belastingen en vervoer beïnvloeden prijzen. PPP is daarom een nuttig, maar imperfect hulpmiddel voor vergelijkingen en lange-termijnanalyses.

Een bekend informeel alternatief is de Big Mac-indicator, die op microniveau laat zien hoe ver de marktruilkoers van PPP afligt van de marktwaarde van een verkochte mac.