koolstofsinks

Koolstofsinks zijn natuurlijke of kunstmatige reservoirs die koolstofdioxide (CO2) uit de atmosfeer opnemen en vastleggen, waardoor de concentratie CO2 in de lucht afneemt. Ze vormen een essentieel onderdeel van de koolstofcyclus en helpen het klimaat te stabiliseren. Belangrijke natuurlijke koolstofsinks zijn oceanen, de terrestrische biosfeer (bossen, graslanden en andere vegetatie) en bodems, evenals ondergrond en sedimenten waar koolstof lange tijd kan worden vastgehouden in sedimenten en mineralen.

In de oceaan vindt CO2-opname plaats via oplossen in zeewater en via biologische en chemische processen, waarbij een biologisch pompmechanisme koolstof naar diepere waterlagen en sedimenten transporteert. In de terrestrische biosfeer wordt CO2 via fotosynthese vastgelegd in biomassa en in de bodemmatrix; vochtige ecosystemen zoals wetlands en veengebieden dragen aanzienlijk bij aan de opslag. Bodems bevatten veel organische koolstof die decennia tot millennia kan blijven liggen, afhankelijk van beheer. Koolstof kan op geologische tijdschaal ook in gesteenten terechtkomen.

Koolstofsinks werken op verschillende tijdschalen: biomassa en bodems kunnen decennia tot eeuwen koolstof vasthouden, terwijl de oceaan en geologische opslag over honderden tot miljoenen jaren kunnen functioneren. Klimaatverandering en menselijke activiteiten beïnvloeden deze sinks: opwarming en verzuring kunnen de opnamecapaciteit van de oceanen verminderen, en ontbossing of bodembeheer kunnen de opslag in de terrestrische biosfeer verminderen; bij opwarming kunnen permafrostgebieden koolstof vrijgeven.

Beleid en maatregelen die koolstofopslag stimuleren, omvatten bescherming en herstel van bossen en wetlands, bodembeheer dat koolstof bewaart, en technologische opties zoals koolstofopslag en -afvang (CCS).