kleurstofcodes

Kleurstofcodes verwijzen naar gestandaardiseerde identificatoren die worden gebruikt om kleurstoffen aan te duiden en bij te houden in producten zoals voeding, cosmetica en textiel. Ze helpen bij duidelijke communicatie tussen fabrikanten, regelgevers en consumenten, en ondersteunen labeling, veiligheidsevaluatie en traceerbaarheid.

In de Europese Unie worden veel voedingskleurstoffen geïdentificeerd met E-nummers (bijvoorbeeld E100 tot E180). Elk E-nummer staat voor een specifieke goedgekeurde kleurstof met bijbehorende toegestane toepassingen en limieten. In de ingrediëntenlijst kunnen fabrikanten de kleurstofnaam of het E-nummer tonen; de regelgeving vereist specifieke etiketteringspraktijken en soms veiligheidswaarschuwingen. Autoriteiten zoals EFSA beoordelen toxicologie en bepalen aanvaardbare dagelijkse innames.

Kleurstofcodes komen ook voor buiten voeding, met name in cosmetica en textiel, via Color Index (CI) nummers. CI-nummers, in combinatie met INCI-namen, bieden een eenduidige identificatie van pigmenten en kleurstoffen die in deze producten worden gebruikt, waardoor een universele referentie in industrieën ontstaat. Sommige kleurstoffen komen in meerdere sectoren voor en kunnen verschillende gebruiksbeperkingen hebben afhankelijk van het producttype.

Hoe labels te lezen: let op de naam van de kleurstof en de bijbehorende codes op de ingrediëntenlijst. Bij voedingsmiddelen duidt een E-nummer op regelgeving binnen de EU; bij cosmetica en textiel geven CI-nummers de exacte pigment- of kleurstof aan. Er is vaak een onderscheid tussen natuurlijke kleurstoffen (afkomstig van planten of mineralen) en synthetische kleurstoffen, beide met gekleurde identificatoren.

Doel en geschiedenis: kleurfstofcodes bevorderen veiligheid, traceerbaarheid en internationale handel. Het EU-systeem van E-nummers ontstond uit nationale lijsten, terwijl het Color Index-systeem een lang bestaande referentie biedt voor chemici en fabrikanten.