kennisongelijkheid

Kennisongelijkheid verwijst naar ongelijke toegang tot en benutting van kennis en informatie, met als kern de ongelijke verdeling van onderwijs, leermiddelen en digitale middelen die nodig zijn om te leren en te participeren in de hedendaagse kennissamenleving.

Verschillende dimensies van kennisongelijkheid omvatten formeel onderwijs, informele en toegepaste kennis, digitale geletterdheid, toegang tot internet en bibliotheken, en taal- of herkomstbarrières die leren bemoeilijken.

Metingen van kennisongelijkheid gebruiken indicatoren zoals onderwijsniveau, alfabetisering, digitale vaardigheden, internettoegang, mediageletterdheid en de beschikbaarheid van leermaterialen en informatiestromen in verschillende contexten en regio’s.

Oorzaken liggen in sociaaleconomische achtergronden, huishoudenomstandigheden en locatie, maar ook in de financiering van schoolsystemen, kwaliteitsverschillen in onderwijs, taal- en cultuurbarrières en varying toegang tot digitale infrastructuur en lesmateriaal.

Gevolgen zijn onder meer beperkte economische kansen, krimpende mobiliteit op de arbeidsmarkt, invloed op gezondheid en welzijn, en verminderde participatie in politiek en burgerschap. Doelgroepen omvatten vaak leerlingen, studenten, migranten en ouderen die minder toegang hebben tot actuele informatie en vaardigheden.

Beleidsresponsen richten zich op gelijke onderwijskansen, gratis of betaalbare leermaterialen, breedbandtoegang, beschikbaarheid van apparaten, versterkte bibliotheek- en leerinfrastructuur, en ontwikkeling van digitale en mediawijsheid, inclusief meertalige informatiekanalen. Lifelong learning en open educatieve bronnen spelen daarbij een centrale rol.

In een kenniseconomie groeit de aandacht voor kennisongelijkheid, terwijl meetmethoden en vergelijkbaarheid tussen landen vragen oproepen. Beleidsdebatten benadrukken continue investeringen in onderwijs, digitale infrastructuur en inclusieve informatiestromen.