huwelijksregeling

Huwelijksregeling is de juridisch vastgelegde afspraak over eigendom en schulden tussen partners tijdens een huwelijk en bij ontbinding daarvan. De regeling bepaalt wie welke goederen bezit, wie aansprakelijk is voor welke schulden, en hoe vermogens worden verdeeld bij scheiding of overlijden. In veel rechtsgebieden wordt de huwelijksregeling vastgesteld in huwelijkse voorwaarden die via een notaris worden opgesteld. Zonder overeenkomst geldt doorgaans een wettelijke regeling die van toepassing is op alle naast elkaar bestaan; in Nederland is de standaard tegenwoordig scheiding van goederen, maar partijen kunnen via een notariële akte een andere regeling overeenkomen.

De belangrijkste vormen van huwelijksregeling zijn scheiding van goederen, gemeenschap van goederen en beperkte gemeenschap van goederen. Scheiding van goederen betekent dat elk van de partners afzonderlijk eigenaar blijft van zijn of haar vermogen en verantwoordelijk blijft voor eigen schulden. Gemeenschap van goederen houdt in dat alle bezittingen en schulden van beide partners gezamenlijk eigendom zijn, ongeacht wie ze heeft ingebracht. Dit geldt zowel voor wat tijdens het huwelijk is verworven als, bij volle gemeenschap van goederen, soms ook voor wat al voor het huwelijk in bezit was. Beperkte gemeenschap van goederen kent meestal dat goederen en schulden die tijdens het huwelijk worden verworven in de gemeenschap komen, terwijl privébezittingen en schulden die vóór het huwelijk bestaan, buiten de gemeenschap blijven.

Welke regeling wordt gekozen, heeft invloed op verwerking bij echtscheiding, overlijden en fiscale aspecten. Het kiezen van een huwelijksregeling gebeurt vaak via notaris en vereist overleg tussen de partners, soms met juridisch advies, zodat de afspraken aansluiten bij persoonlijke omstandigheden en toekomstige wensen.