hitteuitputting

Hitteuitputting is een hittegerelateerde aandoening die optreedt bij langdurige blootstelling aan hoge temperaturen, vaak in combinatie met fysieke inspanning en onvoldoende vochtinname. In tegenstelling tot een hitteberoerte kent hitteuitputting meestal geen extreem hoge lichaamstemperatuur, maar wel aanzienlijke uitdroging en vermoeidheid.

Oorzaken en risicofactoren zijn langdurige blootstelling aan hitte, zweten zonder voldoende vochtterugvulling en elektrolytenverlies. Risicogroepen zijn onder meer ouderen, jonge kinderen, mensen met chronische ziekten, en personen die medicijnen gebruiken die de warmte-regulatie of vochtbalans beïnvloeden, evenals sporters die onder warme omstandigheden presteren.

Symptomen van hitteuitputting omvatten zwaar zweten, koude en klamme huid, duizeligheid, vermoeidheid, spierkrampen, hoofdpijn, misselijkheid en braken, een snelle of juist zwakke pols, en soms verwardheid of duizeligheid bij staan. Koorts wordt meestal niet extreem hoog gezien.

Diagnose gebeurt op basis van de klachten en het lichamelijk onderzoek. De lichaamstemperatuur is vaak normaal tot licht verhoogd. Bij twijfel kan de arts aanvullende onderzoeken aanvragen om andere oorzaken uit te sluiten en de vochtbalans te beoordelen.

Behandeling omvat het zo snel mogelijk verplaatsen naar een koele plek, het losmaken van kleding en koeling met schaduw, koele doekjes en eventueel een lauwe douche. Bij bewustzijn en kunnen drinken: vocht- en elektrolyteninname. Als er sprake is van verslechtering, niet kunnen drinken, verwardheid of tekenen van hitteberoerte, is medische hulp nodig en kan intraveneuze vochttoediening plaatsvinden.

Preventie draait om voldoende vocht en elektrolyten, acclimatisatie bij warm weer, het dragen van lichte kleding, rustpauzes in de schaduw en tijdig afbouwen van inspanning bij hoge temperaturen. De prognose is over het algemeen goed met tijdige en passende behandeling; zonder behandeling kan het zich ontwikkelen tot een hitteberoerte.