hartactiviteit

Hartactiviteit verwijst naar de elektrische en mechanische werking van het hart die bloed door het lichaam pompt. De elektrische impulsen ontstaan in de sinusknoop (SA-knoop) in de rechterboezem en verspreiden zich via het geleidingssysteem naar de atrioventriculaire knoop (AV-knoop) en verder naar de ventrikels. Hierdoor trekken de boezems eerst samen en volgt de samentrekking van de kamers.

Tijdens de hartcyclus vullen de diastole de kamers en voeren de systole de samentrekkingen uit. De elektrische activiteit wordt meestal vastgelegd met een elektrocardiogram (ECG/EKG), dat p-golf (atriële depolarisatie), QRS-complex (ventrikulale depolarisatie) en T-golf (ventrikelrepolarisatie) laat zien.

Hartslag of hartfrequentie geeft aan hoe vaak het hart per minuut samentrekt. Bij volwassenen in rust ligt deze meestal tussen 60 en 100 slagen per minuut; atleten hebben vaak lagere rusthartslagen. De hartslag en kracht van samentrekking worden beïnvloed door het autonome zenuwstelsel en hormonen: het sympathische systeem versnelt en versterkt, het parasympathische systeem vertraagt en remt.

Normale hartactiviteit kan afwijken door aandoeningen of omstandigheden. Tachycardie is een te hoge hartslag, bradycardie een te lage; aritmieën zijn onregelmatige slagen. Oorzaken zijn onder andere ischemie, hartaandoeningen, elektrolytfouten en medicatie.

Monitoring en evaluatie van hartactiviteit gebeuren met luisteren, ECG en beeldvorming zoals echocardiografie; voor langereperiodes kan continue registratie met Holter- of eventmonitoring nodig zijn.