glansniveaus

Glansniveaus verwijzen naar de mate van optische reflectie van een oppervlak. Een hoger glansniveau geeft een glanzender uiterlijk; een lager niveau resulteert in een matter uiterlijk. In coatings, kunststoffen en papier worden glansniveaus uitgedrukt in glansunits (GU) met een glansmeter. Voor de meting bestaan normen zoals ISO 2813 en ASTM D523, die vaststellen bij welke invalshoeken en belichting de glans gemeten moet worden.

Meetsysteem: een glansmeter werpt licht op het oppervlak en meet de teruggekaatste intensiteit. Metingen worden gedaan bij invalshoeken zoals 20°, 60° of 85°. GU-waarden geven de glansgraad aan; hogere waarden betekenen meer glans. Typische classificaties variëren per sector, maar vaak worden matte, eggshell (spiegel-achtig), satijn, semi-gloss en high-gloss onderscheiden.

Factoren: gladde, dunne films leveren hogere glans dan ruwere of onregelmatige oppervlakken. De formulering van de toplaag, droog- en uithardingseigenschappen, pigmenten en additieven beïnvloeden glans. Ook kleur en transparantie spelen een rol: donkere, heldere lagen kunnen glans anders waarnemen dan lichtere lagen.

Toepassingen en belang: in automotive, meubelindustrie, verpakkingen en papier wordt glansniveau gestuurd voor esthetiek, onderhoudsgemak en perceptie van kwaliteit. Consistente glans is cruciaal in kwaliteitscontrole en productcompatibiliteit.

Veroudering en slijtage kunnen glans doen afnemen of veranderen onder UV-licht, krassen of chemische blootstelling; daarom is glansretentie een belangrijke eigenschap in productontwerp en testen. Meetapparatuur dient regelmatig gekalibreerd te worden om vergelijkingen tussen partijen mogelijk te maken.