geotextielen

Geotextielen zijn permeabele textielmaterialen die in de bodem worden toegepast om de interactie tussen verschillende grondlagen te regelen. Ze bestaan meestal uit synthetische polymeren zoals polypropyleen en polyester, maar natuurlijke vezels komen ook voor in sommige toepassingen. Geotextielen worden gebruikt in civiele techniek en bodembescherming, omdat ze waterdoorlatend zijn en tegelijk bodempartikels kunnen tegenhouden.

Er zijn twee hoofdtypen geotextiel: geweven en niet-geweven. Geweven geotextielen worden gemaakt door het weven van lange vezels en hebben doorgaans een hoge treksterkte in de lengterichting en een goede dimensionale stabiliteit. Niet-geweven geotextielen bestaan uit korte vezels die door naaldbinding, thermische of thermische-lijmverbindingen bij elkaar blijven en vertonen vaak een hogere permeabiliteit en betere filtratie- en drainage-eigenschappen. De keuze hangt af van de functie en de bodemtoestand.

De belangrijkste functies van geotextielen zijn scheiding, filtratie, drainage en versterking. Scheiding voorkomt mengen van verschillende bodemlagen, filtratie houdt fijne deeltjes tegen terwijl water door kan, drainage voert vocht af en versterking verhoogt de stabiliteit van taluds en wegfunderingen. Geotextielen kunnen ook bescherming bieden tegen erosie en als ondersteuning dienen bij bermen en oeverwerken.

Toepassingen variëren van wegen- en spoorwegonderlagen, waterdoorlatende drainagelagen onder gebouwen en kelders, stabilisatie van taluds en keermuren, tot kust- en oeverbescherming en onderlaag voor landfills. Bij ontwerp spelen openingstijden, doorlatendheid, treksterkte, scheurweerstand, UV-stabiliteit en chemische bestendigheid een cruciale rol. Installatie vereist juiste overlappen, bescherming tegen scherpe oorzaken van beschadiging en correcte afmetingen ten opzichte van de omgeving.