geleidermateriaal

Geleidermateriaal is een materiaal met voldoende elektrische geleiding om elektriciteit te dragen. Het onderscheidt zich van isolatoren en halfgeleiders door een relatief lage weerstand. Geleidbaarheid wordt doorgaans uitgedrukt in conductiviteit (Siemens per meter) of resistiviteit (ohm meter). Metalen hebben meestal de laagste resistiviteit. Zo ligt de resistiviteit van koperdraad bij circa 1,68×10^-8 ohm·m (bij 20°C), terwijl aluminium ongeveer 2,65×10^-8 ohm·m heeft. De keuze voor een geleidermateriaal hangt af van factoren als elektrische prestatie, mechanische eigenschappen, gewicht, corrosiebestendigheid en kosten.

De belangrijkste toepassing is het transport van elektrische stroom: bedrading in gebouwen, kabels in installaties en interconnects in elektronische systemen. Koperen geleiders zijn door hun combinatie van hoge geleidbaarheid, ductiliteit en bewerkbaarheid algemeen gangbaar. Aluminium wordt veel toegepast in hoogspanningskabels en lichte voedingen, hoewel het voor dezelfde kracht vaak een grotere dwarsdoorsnede vereist. Voor contacten worden soms edelmetalen zoals goud of zilver gebruikt vanwege hun lage contactweerstand; legeringen zoals fosforbrons of messing leveren extra mechanische eigenschappen.

Naast metalen bestaan geleiders uit koolstofgebaseerde materialen (grafiet, koolstofnanobuisjes, grafen) en conductieve polymeren, die in specifieke toepassingen zoals flexibele circuits een rol spelen. De selectie houdt rekening met de temperatuurcoëfficiënt van weerstand, corrosie-, soldeerbaarheid en compatibiliteit met isolatie en behuizing. Geleidermaterialen worden gestandaardiseerd volgens internationale en nationale normen (bijv. IEC, ISO, NEN) die specificaties en tests voor geleidbaarheid, mechanische eigenschappen en duurzaamheid bepalen.