contactweerstand

Contactweerstand is de elektrische weerstand die ontstaat bij de interface tussen twee geleidende oppervlakken die in contact staan. In een elektrisch circuit wordt de totale weerstand vaak uitgedrukt als de som van de bulkweerstand van de geleiders en de contactweerstanden bij de verbindingen. Bij goede verbindingen kan de contactweerstand zeer klein zijn en praktisch verwaarloosbaar.

De oorzaak ligt in de feitelijke contactoppervlakken: oppervlakken bestaan uit asperiteiten en hebben vaak oxide- of vuillagen. De stroom vindt alleen de echte contactpunten waar de oppervlakken elkaar raken. De weerstand van ditcontact wordt veroorzaakt door constrictie-weerstand van deze punten en is afhankelijk van het aantal en de grootte van de contactplekken. Bij lagere contactdruk is de echte contactoppervlakte klein en stijgt de weerstand; bij hogere druk kunnen asperiteiten vervormen en daalt de weerstand, totdat een limiet is bereikt. Temperatuur, veroudering, corrosie en vervuiling verhogen doorgaans de contactweerstand.

Een hogere contactweerstand leidt tot spanningsverlies en extra warmte, wat de betrouwbaarheid van schakelaars, relais en connectors kan ondermijnen en in sommige situaties vonkvorming kan bevorderen. Voor de bepaling van contactweerstand worden vaak micro-ohmmetingen en Kelvin- of vierpuntmetingen toegepast. Modellen beschrijven de weerstand als een netwerk van meerdere kleine contactpunten die in parallel zijn geschakeld.

Toepassingsgebieden omvatten elektrische connectors, schakelaars, relais en andere contactpunten in apparaten en installaties. Ontwerp- en onderhoudsmaatregelen richten zich op voldoende contactdruk, schone oppervlakken, en materialengebruik met lage oxidatie- en slijtage-eigenschappen, soms met coatings zoals nikkel of goud om corrosie te beperken. Periodieke inspectie en monitoring zijn aan te bevelen in kritieke systemen.