extinctiecoëfficiënt

Extinctiecoëfficiënt is een maat voor de sterkte waarmee een chemische soort licht van een specifieke golflengte absorbeert. In de UV-Vis-spectroscopie wordt het vaak aangeduid als ε(λ) en het is een kernbegrip bij het kwantificeren van absorptie door oplossingen en andere media. Het geeft aan hoe sterk een stof atomen of moleculen absorberen bij een bepaald lichtspectrum.

In de Beer-Lambert-wet wordt de absorptie a = A/ℓ gerelateerd aan de concentratie en de lengte van het pad. De formule A = ε(λ) c ℓ beschrijft deze relatie, waarbij A de absorptie (ellipticiteit van het licht wordt niet meegerekend), c de stofconcentratie is (meestal in mol per liter), en ℓ de padlengte van het licht door de oplossing (meestal in centimeter). De eenheden van ε(λ) zijn typisch L mol⁻¹ cm⁻¹ (ook wel M⁻¹ cm⁻¹ genoemd).

ε(λ) is afhankelijk van de golflengte, temperatuur, oplosmiddel en de toestand van de stof; dus het is karakteristiek voor een bepaalde stof bij een specifieke omgeving. Het kan worden bepaald door met bekende concentraties en padlengtes de absorbantie te meten en ε(λ) te berekenen als ε = A/(c ℓ).

Toepassingen van de extinctiecoëfficiënt omvatten het bepalen van concentraties in oplossingen, het karakteriseren van chromoforen en het ontwikkelen van kwantitatieve assay-methoden. Voorts zijn de grenzen van Beer’s wet op hogere concentraties en bij sterke menging of verstrooiing van licht van toepassing.