emissiescenarios

Emissiescenario's zijn plausibele toekomstbeelden van de uitstoot van broeikasgassen en andere relevante stoffen door de menselijke samenleving. Ze worden ontwikkeld op basis van aannames over demografische ontwikkelingen, economische groei, technologische vooruitgang en beleidsmaatregelen. Doel is niet om een zekere toekomst te voorspellen, maar om verschillende emissieroutes te verkennen zodat klimaatmodellen en beleidsevaluaties uitgevoerd kunnen worden.

Ze worden veel gebruikt in klimaatwetenschap en beleidsonderzoek om de potentiële effecten van verschillende keuzes te begrijpen. Emissiescenario's dienen als input voor klimaatmodellen, koolstofbudgetten en impactanalyses, en ondersteunen bij het beoordelen van wat er nodig is aan emissiereducties om bepaalde klimaatschadere preventief te beperken. Ze helpen ook bij energietoekomstanalyses, transportplanning en landgebruiksbeleid.

Structuurmatig zijn emissiescenario's meestal opgebouwd uit sectorale drivers zoals energieverbruik, verbranding van fossiele brandstoffen, technologie en efficiëntie, en veranderingen in landgebruik. Ze verankeren onzekerheden in toekomstige economische omstandigheden, beleid en technologie door een reeks plausibele paden te leveren in plaats van een enkele voorspelling.

Veel gebruikte familie van emissiescenario's komen uit eerdere IPCC-rapporten (zoals SRES, Storylines and Parameterized Emissions Scenarios) en uit latere koppelingen van SSP's (Shared Socioeconomic Pathways) aan RCP's (Representative Concentration Pathways). RCP's geven verschillende concentratieroutes en stralingsniveaus ten opzichte van pre-industriële tijden tegen 2100.

Beperkingen van emissiescenario's zijn onder meer afhankelijkheid van aannames en onzekerheden over technologische doorbraken, beleidskeuzes en toekomstige gedrag. Ze vormen geen exacte voorspelling, maar een instrument om onzekerheden te verkennen en beleidsopties te evalueren.