elektrogalvanisatie

Elektrogalvanisatie is een elektrochemisch proces waarbij een dunne laag zink op staal of een andere metalen ondergrond wordt aangebracht door elektrolyse. Het doel is bescherming tegen corrosie en een gladde, heldere afwerking. Vergeleken met warm verzinken levert elektrogalvanisatie doorgaans dunnere, uniformere lagen die betere dekking van complex gevormde delen mogelijk maken, maar de totale corrosiebescherming is meestal beperkter in extreme omgevingen.

Tijdens het proces ondergaat het werkstuk een voorbehandeling: ontvetten, reinigen en activeren, om een schone katodeoppervlakte te verkrijgen. De elektrolytische bath bevat zinksulfaat en soms zinkchloride of andere toevoegingen; de ondergrond fungeert als kathode en wordt negatief geladen terwijl een zinkanode het coatingzink levert. De coatingdikte zit meestal tussen circa 5 en 25 micron, afhankelijk van de toepassing en gewenste corrosiebescherming. De finish is doorgaans glad en kan, met passivatiebehandeling, extra bestandheden krijgen.

Voordelen zijn onder meer een hogere aantrekkingskracht voor verf en betere detaillering bij kleine onderdelen; nadelen zijn minder robuuste bescherming bij zware corrosie en grotere gevoeligheid voor waterdampsporen onder bepaalde condities. Een veelvoorkomende nabewerking is passivering met chromaat- of andere conversiecoatings, die corrosiewering verbeteren en de hechting van verf en kunststof coatings bevorderen. In de auto-industrie en bij consumentengoederen is elektrogalvanisatie frequent toegepast; galvannealing, een latere verwarmingsstap waardoor een zink-ijzerlegerlaag ontstaat, wordt ook toegepast op staalplaat voor verhoogde hechting van verf en corrosiebestendigheid.

Milieu- en veiligheidsaspecten: moderne processen vermijden cyanidehoudende baden en richten zich op waterreiniging en afvalbehandeling. Het proces vereist gespecialiseerde voorzieningen en kwaliteitscontrole volgens internationale en regionale normen.