eindigingen

Eindigingen zijn morfologische suffixen aan het einde van woorden die grammaticale informatie overbrengen. In het Nederlands komen eindingen voor bij verschillende woordklassen, zoals werkwoorden, zelfstandige naamwoorden, bijvoeglijke naamwoorden en verkleinwoorden. Ze helpen bij het uitdrukken van tijd, getal en de relatie tussen woorden in een zin.

Bij werkwoorden geven eindingen de personen en getallen aan in de tegenwoordige tijd; bijvoorbeeld ik werk, jij werkt, wij werken. In de verleden tijd verschijnt meestal een -te of -de als regelmatige einding (ik werkte, wij werkten). Het voltooid deelwoord krijgt een prefix ge- en eindigt op -d of -t (gewerkt).

Zelfstandige naamwoorden krijgen meervoud met eindigingen als -en of -s (tafel → tafels, auto → auto's). Sommige woorden veranderen vorm in het meervoud (huis → huizen) of blijven onveranderd (papier → papieren). Verkleinwoorden worden gevormd met suffixen zoals -je, -tje, -pje en -kje (tafel → tafeltje, kind → kindje).

Bijvoeglijke naamwoorden kunnen eindigen variëren afhankelijk van determiners en getal. In het algemeen nemen adjectieven een -e eind in veel standaardconstructies, maar er bestaan regels met zwakke en sterke verbuiging die per context verschillen.

Leenwoorden en dialecten kunnen eigen eindingen hebben. Eindingen spelen een belangrijke rol in morfologie en taalverwerving, en ze variëren tussen dialecten en registers.