duurzaardigheid

Duurzaardigheid is een Nederlandse term die wordt gebruikt om het vermogen van een systeem, product, organisatie of gemeenschap te beschrijven om op lange termijn bruikbaar en functioneel te blijven, terwijl het zich aanpast aan veranderende omstandigheden en de milieu- en maatschappelijke impact beperkt. Het is een relatief nieuw neologisme dat is gevormd door elementen uit duur en aardigheid, en komt vooral voor in discussies over duurzaam ontwerp en stedelijke planning.

Duurzaardigheid omvat onder meer robuustheid, repareerbaarheid, modulariteit, aanpasbaarheid en energie-efficiëntie, evenals een lage totale milieu-impact over de levensduur. In bredere zin kan het ook sociale duurzaamheid en economische houdbaarheid omvatten.

Beoordeling van duurzaardigheid kan kijken naar de verwachte levensduur, de beschikbaarheid van reserveonderdelen en repareerbaarheid, de mate van modulariteit en upgradebaarheid, en de circulariteit van het product of systeem. Daarnaast spelen factoren zoals energieverbruik, materiaalkeuze en opties aan het einde van de levensduur een rol.

Toepassingsvelden zijn onder meer productontwerp, bouw en infrastructuur, en stedelijk beheer. In deze context kan duurzaardigheid ontwerpkeuzes sturen zoals onderhoudsvriendelijke constructies, modulaire opbouw en robuuste logistiek voor reparatie en revisie.

Kritiek: omdat de term geen formele definitie kent, kan de interpretatie variëren en overlappen met bestaande begrippen zoals duurzaamheid, veerkracht en de circulaire economie. Het hanteren van duidelijke criteria en indicatoren kan de bruikbaarheid vergroten.

Zie ook duurzaamheid, veerkracht, circulaire economie, levenscyclusanalyse.