dosisregeling

Dosisregeling, ook wel toedieningsschema genoemd, is het plan voor de toediening van een medicijn volgens vaste regels over hoeveelheid, tijd tussen toedieningen, duur van de behandeling en wijze van toediening. Het doel is een effectief en veilig therapeutisch effect te bereiken, terwijl het risico op bijwerkingen zo veel mogelijk wordt beperkt.

Een dosisregeling bestaat doorgaans uit vier elementen: dosis (hoeveelheid per keer), interval (tijd tussen toedieningen), duur (tot wanneer de behandeling duurt) en route (oraal, intraveneus, subcutaan, enzovoort). Daaraan kan een start- of loading dosis voorafgaan, gevolgd door een onderhoudsdosis. Doseringen kunnen vast zijn of gewicht- of oppervlaktegebonden, en in veel regiems wordt de dosis tussentijds aangepast op basis van respons, bijwerkingen of klinische parameters (titratie).

Speciale omstandigheden vragen vaak om aanpassingen. Pediatrische en geriatrische patiënten, zwangerschap en lactatie vereisen andere doseringen. Nier- of leverfunctiestoornissen kunnen leiden tot dosisreducties of langere afgifteperiodes. Bij geneesmiddelen met therapeutische_monitoring kunnen spiegels in bloed of andere parameters helpen bij het bepalen van de juiste dosis. Interacties met andere medicijnen en acuut veranderde klinische situaties kunnen eveneens het schema wijzigen.

Veiligheid en uitvoer hangen nauw samen met duidelijke communicatie tussen arts, apotheker en zorgverleners, en met zorgvuldige monitoring van respons en bijwerkingen. Therapietrouw is een belangrijk aspect van de effectiviteit van elke dosisregeling.