diffusiefvrij

Diffusiefvrij is een term uit de bouwfysica die aangeeft dat een materiaal of constructie vrijwel geen waterdamp laat diffunderen. In de praktijk wordt vaak gesproken van dampdichte of dampremmende lagen. Diffusievrije lagen vormen een barrière tegen vochtdiffusie en worden toegepast in de gebouwschil om te voorkomen dat waterdamp uit de binnenruimte in de constructie diffundeert.

Doel en toepassing: een diffusievrije laag wordt meestal aan de warme zijde van isolatie geplaatst zodat vocht uit de binnenruimte niet in de koude constructie diffundeert. Hiermee wordt condensatie en de vorming van schimmel tegengegaan. Het tegenovergestelde bestaan is dampopen materiaal, dat vocht wél doorlaat om het vocht af te voeren.

Eigenschappen en ontwerpcriteria: de diffusieve weerstand wordt vaak uitgedrukt met de sd-waarde; hoe hoger de sd-waarde, hoe geringer de diffusie. Diffusievrije lagen hebben doorgaans een hoge sd-waarde en vereisen zorgvuldige planning rondom ventilatie en vochtmanagement.

Voordelen en risico's: voordelen zijn het beperken van vochttransport naar isolatie en constructiedelen, waardoor condensatie en vorming van schimmels kunnen verminderen. Nadelen zijn het risico van vochtophoping achter de laag als er binnendringend vocht aanwezig is en beperkte aanpassingsmogelijkheden bij veranderingen in gebruik. Een juiste balans met ventilatie en bouwfysische ontwerpprincipes is essentieel.

Voorbeelden van materialen: polyethyleenfolie, dampremmende membranen en bitumen-dampschermen die als dampdichte lagen worden toegepast. De keuze en de plaatsing zijn afhankelijk van klimaatomgeving, gebouwtype en het gewenste vochtbeheer in de constructie.

Zie ook dampdicht, dampopen, damprem en vochtmanagement.