crisiscontexten

Crisiscontexten zijn de omstandigheden waaronder een crisis ontstaat, zich verspreidt en wordt beheerd. Ze omvatten de fysieke omgeving (locatie, infrastructuur, kwetsbaarheden), de tijdsdruk waarmee beslissingen moeten worden genomen, en de informatie- en communicatiestromen die de perceptie en de besluitvorming sturen.

Crisiscontexten onderscheiden zich langs drie niveaus: macro, meso en micro. Op macro-niveau gaat het om bredere maatschappelijke, economische en bestuurlijke omgevingen; op meso-niveau spelen organisaties, gemeenten en regionale systemen een rol; op micro-niveau zijn individuen en huishoudens betrokken. Elk niveau beïnvloedt wat mogelijk is bij respons en herstel en hoe risico’s worden waargenomen.

Belangrijke determinant van crisiscontexten zijn onder meer beschikbare middelen en capaciteit, governance en regelgeving, cultureel en sociaal-kultureel kader, media en publieke betrokkenheid, geografische en infrastructuurkenmerken, en de veerkracht van samenlevingen. Deze factoren bepalen welke interventies geschikt zijn, hoe informatie moet worden gecommuniceerd, en hoe risico’s worden prioriteerd.

Typen crisiscontexten variëren van natuurlijke rampen en technologische storingen tot organisatorische faal, volksgezondheid en pandemieën, economische crisis en geopolitieke spanningen. In elke context verschillen de prioriteiten, tijdlijnen en uitvoeringsmogelijkheden.

Implications voor crisismanagement zijn onder meer het ontwikkelen van situational awareness, het afstemmen van communicatie op de informatiebehoefte van verschillende belanghebbenden, en het kiezen van responsstrategieën die rekening houden met contextuele beperkingen en kansen. Veerkracht en adaptief bestuur zijn daarbij cruciaal.

Zie ook: crisismanagement, risicocommunicatie, bedrijfscontinuïteit.