circulatieregulatie

Circulatieregulatie verwijst naar de mechanismen die de bloedcirculatie sturen om een adequate perfusie van weefsels te waarborgen. Het omvat de regulatie van hartslag, slagvolume, vasculaire tonus en de verdeling van bloed gedurende het systeem, zodat organen de juiste bloedtoevoer ontvangen bij verschillende activiteiten en omstandigheden.

De centrale regie ligt in het zenuwstelsel, met de medulla oblongata als belangrijkste hub. Het autonome zenuwstelsel past hartfrequentie en contractiliteit aan en beïnvloedt vasoconstrictie en vasodilatatie. Receptoren registreren veranderingen in bloeddruk (baroreceptoren) en in pH, CO2 en O2 (chemreceptoren) en sturen passende aanpassingen.

Lokale autoregulatie zorgt voor regionale controle van bloedstroom. Bij elk weefsel kan de afgifte van vasodilatoren (zoals stikstofoxide en adenosine) of vasoconstrictoren de lokale doorbloeding aanpassen aan de metabole behoefte. Hersen-, nier- en skeletspiercirculatie laten doorgaans een stabiele bloedstroom behouden ondanks variaties in arteriële druk.

Langdurige regulatie omvat hormonale aanpassingen die vochtbalans en plasmavolume beïnvloeden, zoals het renine-angiotensine-aldosteronsysteem, natriuretische peptiden en ADH, naast adrenerge invloeden die samen de bloeddruk en circulatie op lange termijn stabiliseren.

De verdeling van bloedtoevoer past zich aan bij inspanning, koeling of ziekte, zodat vitale organen prioriteit krijgen. Verstoring van circulatieregulatie kan leiden tot aandoeningen zoals hypertensie, shock of hartfalen en vereist evaluatie van zowel systemische als lokale regulatiemechanismen.