bubbelsignalering

Bubbelsignalering is een methode om informatie onder water over te brengen door het gecontroleerd uitstoten van gasbellen. Het doel is communicatie tussen duikers, of tussen duikers en onderwaterapparatuur of-objecten, wanneer spraak, handsignalen of schriftelijke communicatie beperkt of onpraktisch zijn door factoren als slecht zicht, druk, of het gebruik van ademhalingsapparatuur.

De signalen ontstaan door variaties in het patroon van de bellen: de timing, de frequentie, grootte en richting van de bubbelstroom. Een pulspatroon of een eenvoudige morse-achtige sequentie kan worden gebruikt om korte boodschappen over te brengen, zoals aanwijzingen over richting of aanwezigheid van een object. Daarnaast kunnen bubbels worden gegenereerd vanaf een specifieke locatie of via een bubbelsender, zodat de bron en de boodschap duidelijk herkenbaar zijn voor anderen onder water.

Toepassingen van bubbelsignalering komen voor in duikoperaties, onderwatersonderwijs en onderzoek, en in technische inspecties van olie- en gasinfrastructuur. Het kan dienen als een robuuste fallback-communicatiemethode wanneer videocommunicatie of handsignalen beperkt zijn. In onderzoeksomgevingen kan het ook worden gebruikt om patronen in gedrag te bestuderen of om tijdsmarkeringen te voorzien tijdens proefopstellingen.

Beperkingen zijn onder meer de lage bandbreedte en mogelijke interpretatieverschillen, afhankelijk van zichtcondities en waterdrempels. Bellen kunnen ook onbedoelde verstoringen veroorzaken bij fauna en kunnen de duikvisibiliteit tijdelijk verminderen. Er bestaat geen universele standaard voor bubbelsignalering; de toepassing en interpretatie hangen af van de specifieke operationele context en training.