bodemvochtigheidssensoren

Bodemvochtigheidssensoren zijn apparaten die het vochtgehalte van de bodem meten en veel worden ingezet in de landbouw, tuinbouw, waterbeheer en ecologisch onderzoek. Ze ondersteunen irrigatieplanning, gewasmanagement en hydrologische modellering door inzicht te geven in de vochtstatus van de wortelzone.

Er bestaan meerdere meetprincipes. Resistieve sensoren bestaan uit twee geleiders die de elektrische weerstand door de bodem meten; hun uitgangswaarde hangt samen met de waterinhoud maar wordt beïnvloed door zoutgehalte en kan corrosie van de probes veroorzaken. Capacitatieve sensoren meten de dielektrische constante van de bodem, wat meestal een robuustere indicatie van vocht oplevert en minder gevoelig is voor corrosie, maar ze kunnen wel door temperatuur en zoutstoffen beïnvloed raken. Geavanceerdere systemen, zoals time-domain reflectometry (TDR), meten de voortplantingstijd van een elektrische puls langs een kabel of sondes en bieden doorgaans hogere nauwkeurigheid, maar zijn duurder en vereisen meer installatie- en data-analyse.

Installatie en kalibratie. Sensoren worden vaak op specifieke dieptes geplaatst in de wortelzone en aangesloten op een datalogger of een monitoringnetwerk. Kalibratie tegen bodemtype en zoutgehalte is meestal nodig om de gemeten waarde om te zetten naar volumetrische waterinhoud (VWC, m3/m3). Bij hoge saliniteit of verdichting kan de meting afwijken.

Data-uitvoer en toepassingen. Sensoren leveren outputs variërend van analoge spanningen (bijv. 0-5 V) tot digitale verbindingen zoals RS-485 of I2C, vaak via draadloze netwerken. Ze worden gebruikt voor precisie-irrigatie, continu monitoring en onderzoek naar bodem- en plantensystemen.

Voordelen en beperkingen. Voordelen zijn snelle, gerichte informatie en potentieel waterbesparing; nadelen zijn afhankelijkheid van bodemkenmerken, onderhoudsbehoefte en kalibratie, evenals mogelijke sensorverslijting of vervuiling.