beveiligingsstandaarden

Beveiligingsstandaarden zijn normen, richtlijnen en best practices die organisaties helpen om informatie en systemen tegen bedreigingen te beschermen. Ze beschrijven doelstellingen voor beveiliging, beheerprocessen, technische en operationele controles, en methoden voor evaluatie en certificatie. De standaarden kunnen internationaal of nationaal zijn en kunnen verplicht zijn door wet- of regelgeving of vrijwillig worden toegepast door bedrijven en instellingen.

Ze dienen als hulpmiddel bij risk management en governance door een gemeenschappelijke taal en structuur te bieden voor beveiligingsmaatregelen. Zo ondersteunen ze het bepalen van prioriteiten, het vergelijken van prestaties en het aantonen van naleving aan stakeholders, auditors en toezichthouders. Implementatie van beveiligingsstandaarden vereist doorgaans een planningsfase, risicobeoordeling, de inrichting van controles, training en voortdurende monitoring, met periodieke herziening en bijstelling.

Voorbeelden van internationaal erkende beveiligingsstandaarden zijn ISO/IEC 27001, een framework voor het opzetten van een informationbeveiligingsmanagementsysteem, en ISO/IEC 27002, een code of practice met beveiligingsmaatregelen. Andere veel geciteerde normen zijn NIST SP 800-53 en het NIST Cybersecurity Framework uit de Verenigde Staten, PCI DSS voor betalingstransacties, en IEC 62443 voor industriële automatiserings- en controlesystemen. Daarnaast worden onafhankelijke evaluaties zoals SOC 2 (Trust Services Criteria) toegepast om controles en beveiligingsniveaus te toetsen.

Toepassing van beveiligingsstandaarden vereist betrokkenheid van het management, duidelijke verantwoordelijkheid toewijzing, en vaak certificatie door erkende certificatie-instellingen. De voordelen omvatten verbeterde risicobeheersing, verhoogd vertrouwen bij klanten en leveranciers, en betere weerbaarheid tegen cyberdreigingen; nadelen zijn onder meer kosten, complexiteit en de continue inspanning die nodig is voor onderhoud en hercertificering.