belastingverdrag

Een belastingverdrag, ook wel dubbelbelastingverdrag genoemd, is een overeenkomst tussen twee landen die tot doel heeft dubbele belasting van hetzelfde inkomen te voorkomen en fiscale samenwerking te bevorderen.

De verdragen regelen hoe inkomsten en winsten worden belast wanneer een persoon of onderneming inkomsten genereert in beide landen. Ze verdelen de belastingsrechten tussen bronland en woonland en bepalen op welke wijze tot dit inkomen relief tegen dubbele belasting wordt toegepast.

Kernbepalingen zijn onder meer: residentie en vestiging; toewijzing van rechten tussen resident en bronland; bepalingen over permanente vestiging; specifieke regels voor verschillende soorten inkomsten zoals loon, winst uit onderneming, dividenden, rente, royalty’s en onroerende inkomsten; methoden voor dubbele belastingvrijstelling (toepassing van aftrek of vrijstelling, vaak met progressie). Ook bepalingen over non-discriminatie en uitwisseling van fiscale informatie, en de bemiddelingsprocedure bij geschillen (Mutual Agreement Procedure, MAP) komen vaak voor.

Verdragen bevatten doorgaans regels over informatie-uitwisseling en samenwerking bij invordering. Ze fungeren als juridisch kader voor samenwerking tussen belastingautoriteiten en helpen grensoverschrijdende fiscale misverstanden op te lossen.

Modellen: de meeste verdragen zijn gebaseerd op het OECD-model of het UN-model; EU-lidstaten volgen ook gemeenschappelijke regels. De verdragen worden doorgaans aangevuld met nationale wetgeving en juridische interpretaties die in de rechtspraktijk van elk land bestaan.

Toepassing: een belastingverdrag treedt meestal in werking na ratificatie en heeft doorgaans terugwerkende werking volgens het verdrag; nationale wetgeving moet soms worden aangepast; bij conflicten prevaleren verdragsbepalingen boven nationale regels.