beeldcodering

Beeldcodering is het proces van het omzetten van digitale beeldgegevens in een representatie die efficiënter kan worden opgeslagen of verzonden, en vervolgens weer kan worden gedecodeerd naar een afbeelding. Het omvat vaak zowel compressie als decompressie en speelt een sleutelrol in opslag, verzending en weergave van beelden.

Tijdens beeldcodering worden meestal kleuren- en luminantiedata geherstructureerd, codes verkregen via transformatie en kwantisatie, gevolgd door codering van symbolen. Dit proces maakt het mogelijk om met beperkte opslagruimte of bandbreedte toch bruikbare beelden te behouden.

Er bestaan twee hoofdtypen compressie: verliesvrij (geen gegevensverlies) en verlieslatend (gegevens worden bij het coderen weggegooid). Voorbeelden: verliesvrij: PNG, GIF, TIFF; verlieslatend: JPEG, WebP, HEIC. Verlieslatende methoden kunnen hogere encrypties leveren bij lagere bitrates, terwijl verliesvrije formaten ideaal zijn voor grafische illustraties of archieven.

Belangrijke technieken zijn onder meer transform coding zoals de discrete cosine transform (DCT), kwantisatie, chrominantie-subsampling (bijvoorbeeld 4:2:0), en entropiecodering (Huffman of arithmetische codering). Moderne beeldformaten gebruiken vaak aanvullende perceptuele coderingsstrategieën en, in sommige gevallen, machine-geleide technieken om betere kwaliteit bij lagere bitrates te bereiken.

Veel gebruikte beeldcodecs en -formaten zijn JPEG (standaard voor fotografische beelden en web), JPEG 2000, WebP, HEIC/HEIF, PNG en GIF. Beeldcodering speelt een cruciale rol in camera’s, displays en netwerken, waar de uitdaging ligt in het leveren van voldoende beeldkwaliteit bij beperkte opslag en bandbreedte, en in het waarborgen van interoperabiliteit tussen systemen.