adhesiviteit

Adhesiviteit is het vermogen van een materiaal om zich te hechten aan een oppervlak en zo een duurzame verbinding te vormen. Het begrip omvat zowel de hechting aan het oppervlak (adhesie) als de interne sterkte van het bindmiddel (cohesie).

De hechting ontstaat door interfaciale interacties zoals chemische bindingen, van der Waals-krachten en diffusie van deeltjes over het contactvlak. Belangrijke factoren zijn de natheid van het oppervlak (oppervlakte-energie) en de reinheid, evenals de ruweheid en structuur van het substraat. Een betere natheid vergroot het contactgebied en daarmee de adhesie. Temperatuur en vochtigheid beïnvloeden bovendien de vloeibaarheid, uitharding en prestaties van veel bindmiddelen.

De adhesiviteit wordt gemeten met verschillende tests en eigenschappen, zoals peelsterkte, schuifsterkte en tack. Peels testen leveren kwantitatieve waarden op voor de sterkte bij loslating; schuiftesten beoordelen weerstand tegen glijbelasting; tack geeft de aanvangshechting bij kort contact aan. Afhankelijk van de toepassing kunnen ook tijd tot volledige verharding en lange-termijn stabiliteit worden meegewogen.

Factoren die adhesiviteit beïnvloeden zijn onder meer het type substraat (porieus of niet-porieus), oppervlakte-energie en reinheid, temperatuur, vochtigheid en aanwezigheid van verontreinigingen. Adhesieve systemen worden onderscheiden in verschillende families, zoals epoxies, acrylaten, silicones en rubber-gebaseerde lijmen; elk heeft kenmerkende gedrag bij verschillende belastingen en temperaturen.

Toepassingen van adhesiviteit bestrijken onder meer verpakkingen, bouw, elektronica en medische lijmconstructies. Een goed begrip van adhesiviteit is van belang voor productontwerp, kwaliteitscontrole en selectie van het juiste bindmiddel voor een gegeven omgeving.